Brief aan de burgemeester

Vandaag stuurden wij deze brief naar de burgemeester van Rotterdam:

Geachte heer Aboutaleb,

Er moet ons toch iets van het hart (geschreven worden).

De laatste stap in de beleidsmolen is bereikt; dakloze moeder met dakloze baby en peuter mogen zich melden bij Jeugdbescherming. Bij gebrek aan netwerk en gebrek aan opvang mogelijkheden voor (halve/gebroken) gezinnen vanuit u gemeente Rotterdam is daar het allerlaatste advies;

"De kinderen kunnen opgevangen worden in het eigen netwerk danwel plaatsing in opvang/pleeggezin en mw. kan zich alleen melden bij Centraal Onthaal voor de nachtopvang". 

Bovenstaand verhaal is de uitkomst van het meer dan een maand heen en weer zeulen van deze vrouw en organisaties om haar heen die niets kunnen/mogen ondernemen. 
Het is niet de eerste casus en zal, vrezen wij, ook niet de laatste zijn.

Daar waar de eerste stap om hulp is gezet om bij het Centraal Onthaal om hulp te vragen is de gemiddelde dak en/of thuisloze al gauw 'voldoende zelfredzaam'. Een term die gekoppeld kan worden aan diegenen die geen psychische en/of verslavingsproblematiek mede delen/tonen ten tijde van de aanvraag. Zo ook bovenstaande casus. 
Vervolgstappen zoals het in de hand nemen van een advocaat, een bezwaarprocedure, diverse vovo verzoeken, het inschakelen van organisaties als de Kinderombudsman, Wijkteam, CIT, Rode Kruis afdeling Rotterdam en Krachtvrouwen leidden tot niets. Ook de herhaalde aanvragen voor opvang ondersteuning worden afgewezen; in de eerste aanvraag is immers geconstateerd dat mw. en de kinderen 'voldoende zelfredzaam zijn'. Ondanks dat de situatie verslechterd. 

Tot aan het beroep blijft de Rechtbank meegaan in deze eerste beoordeling van u gemeentelijke afdeling. 

Het blijft gissen naar de exacte reden van dakloosheid van dit gezin, het aangewezen Wijkteam (nota bene op advies van het CIT) zegt ttoch niet de aangewezen partij te zijn om mw. te helpen met allerhande praktische zaken (het bezoeken van een huisarts, het doen van aangifte van vermissing partner/vader v.d. kinderen, het opstarten van een proces voor een adres inschrijving/aanvraag bijstandsuitkering). Hadden we het al over eten, kleding en psychische en sociale ondersteuning gehad? 

Moeder blijft rondjes lopen, in een vicieuze cirkel samen met al deze instanties waartussen zij zich bevindt en waarbij de deuren zich steeds meer sluiten. Er worden inmiddels vragen gesteld; is de partner wel vermist? 

Maakt deze vraag eigenlijk nog uit? Hadden we maar te maken met een verslaafde moeder met zware psychische problematiek en het liefst een portie huiselijk geweld er bovenop. Dan was er tenminste nog een deur open gegaan voor dit gezin, zo'n plek waar de kinderen niet van de moeder gescheiden worden en gestart kan worden met de juiste begeleiding.

Uit dit hele verhaal blijkt; zijn we met elkaar uit het oog verloren dat de rechten van het kind bestaan en er toe doen? 

Ik vraag u en u collega's om meedenken & handelen in bovenstaand verhaal. Zonder dak boven het hoofd lost het 'probleem' zich namelijk niet op.
En nee, een netwerk lijkt er niet te zijn of zich te melden om mw. en deze kinderen te ondersteunen. 

Groet namens heel het team van het Rotterdams Ongedocumenteerden Steunpunt,

Johanna Hoevenaar

Stichting Ros