Dreamer vertelt: op reis voor een stempel
Jonge ongedocumenteerden verdienen het om net als hun leeftijdsgenoten te studeren en een kans te maken op een baan. Ze willen en kunnen wel, maar mogen niet. Dat moet anders. Daarom doen we mee aan de campagne #Dreamers!
Soms kunnen we deze jongeren, als zij zijn toegelaten tot een HBO- of WO studie, begeleiden naar een studievisum. Dan moeten ze op en neer reizen naar het land van herkomst, en zijn ze na al die jaren eindelijk legaal in Nederland. Zo’n reisje is duur en levert veel stress op, zo blijkt ook uit het verhaal van M. Zij schreef zelf op hoe ze eindelijk aan een studievisum wist te komen:
“Mijn verhaal begint op april van 2023. Ik wilde me toen zoals veel anderen op het HBO inschrijven, maar dat kon niet. “Ik kan je MBO-verklaring in onze systeem niet bewerken, je moet echt een diploma hebben” - zei de secretaresse. Een diploma halen was voor mij onmogelijk, aangezien ik al volwassen was op het moment dat ik me wilde inschrijven op het MBO. Maar dat maakte geen verschil. Één week later kreeg ik te horen dat ik 21+ toetsen moest maken.
Ook al was ik in een staat van paniek, ging ik gewoon door. Opgeven was geen optie. Op de website van het HBO, zag ik dat ik twee opties had: de toetsen maken op eind mei of eind juni. Ik koos voor eind juni zodat ik meer tijd kon hebben om me voor te bereiden. Ik heb 4 cursussen gevolgd met het behulp van ROS.
Na die 4 cursussen, veel huiswerk en soms ook zelf oefeningen die ik online vond, had ik alle toetsen behaald, behalve één: Nederlands schrijven. Ik was zeer teleurgesteld in mezelf. Waar ging het mis? Waarom heb ik hoge cijfers voor de vorige drie toetsen en zo’n lage cijfer voor deze? Ik dacht aan de mensen die in mij geloofden. Na alles wat ik meegemaakt heb de laatste 9 jaren die ik in Nederland woon, moest ik dit ook nog meemaken. Ik dacht dat ik het niet ging halen.
Ik had de kans om mijn toets in te zien. Daar zag ik mijn fouten. Ik had mijn betoog niet voor een volwassen publiek geschreven. Maar er was ook iets anders, iets dat ik niet snapte. Heel toevallig had een ander meisje ook een laag cijfer voor dezelfde toets. Zij raadde me aan om een docent te contacteren. Ik hoorde in dat gesprek dat je eigenlijk feiten moet gebruiken bij het maken van een betoog. “Aha!”- dacht ik. Ik had geen feiten gebruikt. Toen ik de herkansing ging maken, had ik allerlei feiten online gezocht over een bepaald thema. Ongeveer één week later kreeg ik mijn resultaat binnen. Een 8,2! Eindelijk had ik alle toetsen gehaald en ik kon door naar de volgende stap.
Ik begreep van Maarten van ROS dat ik zo snel mogelijk naar mijn land van herkomst moest gaan, want de IND moet kunnen zien dat ik Nederland verlaten heb. Dat kan aan de hand van de stempels die mensen op de grens krijgen. Mijn beste en snelste optie was om een bus te nemen. De hele reis naar de grens was heel spannend. De buschauffeur legde uit dat Duitsland heel streng kan zijn met ongedocumenteerde personen. Daarna begonnen verschillende mensen verhalen over de Duitse politie te vertellen. “Ze zijn zo racistisch!”- zei een persoon. “Ze hebben aan mijn vriend een reisverbod gegeven!”- zei iemand anders. Ik raakte in de stress. Ik kon heel de weg niet slapen. Gelukkig lieten we Duitsland zonder problemen achter ons. Ik hoopte alleen maar dat ze niet heel moeilijk zouden doen bij de laatste grens. Ik had een heel verhaal gemaakt in mijn hoofd. Toen we ergens gestopt waren met de bus, sprak ik de buschauffeur aan. Hij was toevallig een bekende van mijn beste vriendin in mijn land. Ik vertelde hem een verkorte versie van mijn verhaal. Hij zei dat als ik geluk heb, ik geen problemen zou krijgen.
Na tien uur waren we zover. We waren de laatste grens aangekomen. Ook al was ik gestresst, ging alles goed. Ik heb gelijk een foto van mijn stempel aan mijn contactpersoon gestuurd. Ik kreeg de volgende dag te horen dat het 2-3 weken kan duren voordat de IND mijn verzoek accepteert. Zo is het ook gegaan. Twee weken later kreeg ik de ‘ok’ van de IND. Op dat moment, maakte ik een afspraak bij de ambassade. Op de dag dat ik de afspraak had, werd ik ziek. Ik had koorts en ik was heel de tijd misselijk. Ik moest ook 6 uur heen en weer rijden. Toch ging ik reizen. Op de ambassade zelf zei de secretaresse dat mijn foto’s niet goed waren. “Your pictures are not the right format, go to a nearby photo studio and take another one. Hurry up, you only have 15 minutes.” -zei ze. Op dat moment begon ik snel te rennen. Ik had maar weinig instructies over de locatie van deze fotograaf. Ik begon mensen op straat te vragen, niemand wist waar hij was. De tijd tikte door. Tijdens het rennen, zag ik in mijn ooghoek de studio. “Hi, I need to take pictures for the Dutch Embassy!” - zei ik. Met een gebroken Engels vertelde me de fotograaf hoe ik moest zitten. Tien minuten later, was hij zover. Ik ging afrekenen, pakte de foto’s en rende terug naar de ambassade.
Daarna was alles voorbij, de foto’s hadden het juiste formaat. “It could take up to 10 business days for your visa to be processed.” - zei de secretaresse. Ja, alles is zo bureaucratisch in deze procedure… Ook al was ik ziek en moe, was ik tegelijkertijd blij. Eindelijk is er hoop voor mij. Na vijf dagen kreeg ik te horen dat ik mijn paspoort weer op kon halen. Ik ging naar de hoofdstad van mijn land toe. Binnen 2 minuten kreeg ik mijn paspoort met het visum daarin. Mijn hele familie en vriendengroep waren zo gelukkig. Iedereen belde me op om mij te feliciteren.
Nu, 5 dagen later, ben ik weer in Nederland aangekomen. Ik moet weer hard gaan werken om alles in te halen op school doordat ik nu begin met een achterstand van drie weken. Ik weet dat het niet makkelijk gaat zijn, maar zoals altijd ga ik niet opgeven. Mijn plan in de toekomst is om hier in Nederland te wonen. Daar ga ik ook hard voor werken.”
Teken hier het manifest voor toegankelijk onderwijs voor #Dreamers!