Preview kookboek
Het duurt niet lang meer, of bij ROS zijn prachtige kookboeken te koop vol recepten én verhalen van ongedocumenteerde Rotterdammers… Hierbij een teaser:
Matoke is het traditionele ingrediënt van mijn stam. Mijn stam heet Muganda en stamt af van het koninkrijk Buganda. We zijn het grootste volk in Oeganda.
Mijn moeder kookte vroeger vaak matoke met mijn zus en onze huishoudster. Ik niet, ik mocht niet koken. Als jongetje mocht je af en toe hooguit een beetje schoonmaken, maar het was niet de bedoeling dat ik echt wat deed. Ik was zo onhandig, ik zou een ei nog hebben laten aanbranden. Maar ik keek wel goed hoe zij het deden. Je kunt de Matoke stomen, je kunt het met pindasaus eten, met bonen. Ik vind het het lekkerst met vlees.
Een jaar voor ik vertrok uit Oeganda, regelde ik een paspoort. Ik zou namelijk op vakantie gaan met mijn neef, naar Zanzibar. Helaas kreeg hij een ongeluk, we moesten de reis annuleren. Ik was nooit van plan om te vluchten.
Voor mijn werk reisde ik naar veel verschillende delen van Oeganda. `Rwenzori Mountains´ is zo prachtig, ik ging daar zo vaak mogelijk langs. Ik vond het heerlijk om daar te reizen, de theevelden te zien, van het weer te genieten.
In één dag veranderde alles. Ik was met mijn vriend, en werd betrapt door mijn moeder. Mijn familie is erg streng en conservatief Islamitisch, en ze hebben een groot familiebedrijf met een goede reputatie. De machthebbers in Oeganda zijn tegen homoseksualiteit, dus dit zou het familiebedrijf schaden.
Mijn moeder had het geheim kunnen houden, maar ze begon meteen te schreeuwen. Dat neem ik haar kwalijk, ik had van haar verwacht dat ze me zou steunen, als moeder.
Ik mis mijn familie. Soms voel ik me zo eenzaam. Het gelach, de familiebijeenkomsten, ik kan er helemaal niks aan doen. Ze hebben me onterfd, ze keuren allemaal af wat ik heb gedaan.
Vluchten, asiel aanvragen, al die vragen beantwoorden, ik wist niet wat me overkwam. Ik heb het gevoel dat ik hier nooit een echte kans heb gekregen. Ik moest, voor het eerst in mijn leven, alles uitleggen en alles vertellen wat ik mijn hele leven geheim had gehouden. En daar moest een vreemde, een IND4-medewerker, dan een oordeel over vellen die mijn toekomst zou bepalen.
Ik had nooit gedacht dat ik ooit in zo’n situatie zou komen. Ik heb altijd zelf kunnen kiezen wat ik deed in mijn leven. Ik wist niet eens wat asiel was, wat dat asielsysteem inhield. Zo’n interview duurt maar een paar uur, waarin je over je hele leven moet vertellen! De IND gelooft niet dat ik homo ben, en willen dat ik terugkeer naar het land waar de doodstraf staat op homoseksualiteit.
Maar nu is mijn perspectief veranderd. Het oordeel van de IND is niet het belangrijkste. Het gaat erom wie ik ben, als mens. Wat telt is welke beslissingen ik neem. Van wie ga ik houden? Die dingen liggen binnen mijn macht, daar gaat de IND niet over.
Ik heb vrede met wie ik ben, daar gaat het om. Als die papieren komen, komen ze, het raakt me niet. Zelfs mijn ex heeft een verklaring geschreven voor de IND. Als ze zeggen dat dat niet genoeg is, kan ik dat niet beïnvloeden. Ik moet het laten gaan.
Ik heb het gevoel dat ik wijzer ben geworden, kalmer, frisser dan eerst. Ik ben me bewuster van hoe ik leef, van dag tot dag. Dat heeft me ook het zelfvertrouwen gegeven om, bijvoorbeeld, voor een grote groep te koken bij ROS. Het vraagt wel wat lef, om zomaar even wat op tafel te zetten, als man die vroeger niet in de keuken mocht komen. Maar ik heb de macht om de man te zijn die ik zelf wil zijn.
Na de afwijzing van de IND was ik gebroken. Nu raak ik meer en meer open, ik leer steeds beter te praten over mijn seksuele oriëntatie. Ik heb geleerd dat ik er zelf voor kan kiezen om gelukkig te zijn.
‘The power of happiness is within me!’
Benieuwd naar het recept? Reserveer via deze pagina vast een boek, en ontvang hem straks tijdens de feestelijke opening!